BAKAN GÖZLERİ DERİN UYKUDAN UYANDIR

         Önemli olan; solmayan rengi, pörsümeyen güzeli, bozulmayan ahengi, her dem taze kalanı bulabilmektir.  Hayatı kaybetmekten daha acı olan bir şey var. O da  hayatın anlamını kaybetmek ve yaratılışın muhteşem güzelliğini görememektir.        

        Eşref-i mahluk olan çağımız insanı; yaratılışının bu esrarengiz güzelliğini görememenin hasreti içinde kıvranıp durmaktadır. Martin Luther Kings: “Kuşlar gibi uçmayı,  balıklar gibi yüzmeyi öğrendik ama insanca yaşamayı öğrenemedik.” Demektedir. İlahi mesajı  tanımayan, yüreğinde Allah korkusu olmayan, yaratılanı yaratandan ötürü sevemeyen bir toplumdan ve  özellikle bir insan kitlesinden bahsediyoruz.

          İnsanca yaşamayı henüz öğrenememiş,  İslam’ın vadettiği  iki cihan saadetini, huzurunu  bulamamış,  Bezm-i elestte Rabbimizle akitleştiğimiz sözü hatırlamayamamış  ama mutluluğu hep yanlış adreste aramış,  buhranlı ve bunalımlı  çağımız  insanının bu arayışı,  kendinden kaçan insanın, kendini bulma mücadelesidir.

         İnsanımıza yapacağımız en büyük iyilik, onu kendi öz benliği ile barıştırmak, Cenab-ı Hakkın ilahi mesajıyla tanıştırmak  ve ona kendi manevi güzelliğini gösterebilmektir.

Çağımız insanının arayışı Allah’a yönelmedikçe ve kalpler imana çevrilmedikçe, o kapkara olmuş iç dünya, Allah’ın nuru ile aydınlanmakdıkça  kim bu kilidi açabilir? Mümkün mü? Rehber bize Kur’an’dır. Resul ona çağırandır. Öyle ise bakan gözleri derin uykudan uyandır.